افکار من

امروز سعی کردم بازی تنیس روی میز ایران که بعد از شصت و پنج سال به نیمه نهایی رفتیم رو بدون استرس نگاه کنم. بدون اون فشارهایی که منجر به حرکات اضافی و اجباری می شه... ممکنه بپرسید این حرکات چی هستند... جالبیش اینه که نوشاد عالمیان در خود بازی این حرکات رو به نمایش می گذاشت مثلا دائم کفشش لمس می کرد و یا بند کفشش رو محکم می کرد که فقط برای کم کردن اضطراب بود...اما این یک روش مسخره است برای کم کردن اضطراب... یعنی خود ذهن هم می دونه غیر منطقی است اما مجبور به انجامش هست... یا فالها و خرافات و خوش یمن و بد یمن و یا حرکات افراد هنگام تماشایی مسابقات و غیره همه از همین طیف اضطراب و دفع اون با حرکات اضافی و تکراری هستند... وسواسها و چک کردنهای مکرر یک چیز هم جزء این رفتارها هستند.راه حل من که قبلا هم بهش اشاره کردم این بود که ذهن رو گول بزنیم... چون من واقفم که کدوم حرکاتم فقط به دلیل اضطرابهاست... بهش گفتم اگر اینها رو انجام بدی می بازیم و اتفاقا اگر محلشون نزاری و انجام ندی می بریم... حالا خوشبختانه بردیم و من هم خیلی ریلکس بازی رو نگاه کردم. چون واقعیت اینه که برد و باخت به حرکت من ربطی نداره ولی خوب این تجارب کم کم به ذهن یاد می ده که اولا ارتباطی وجود نداره و دوما خوب ریلکس باش شاید همین ریلکس بودن بهتره... و در کل هم البته بهتره... یعنی حتی همین تنیس بازها به این تکنیک نیاز دارند که جلوی هر نون حرکت اضطرابی فشار به بدن و عضله و غیره را بگیرند و تمرکز در تک تک حرکات باشه و نه قبل و بعدش. بخوانید, ...ادامه مطلب

یکی از تجارب کارهام که می تونه نگرش باشه حل کردن مساله است... یعنی اینکه شما حس کنی مساله ای وجود داره و شما با در نظر گرفتن جوانب مختلف در حال حلش هستی... که البته من در پیاده سازی کار و جوانب مختلف خیلی زیاد راه حل دادم و حل کردم. وقتی حل می شه شما از نتیجه بدست آمده احساس رضایت می کنی و یا چیزی که قبلا برات مشخص نبوده مشخص می شه... بخوانید, ...ادامه مطلب