افکار من

می دونیم که سهم ایران در اقتصاد جهانی با وجود این همه منابع در حدود نیم درصد است... سهم کشورهایی مثل آمریکا بیش از بیست و پنج درصد است. واقعیت این است که ما خیلی هنر بکنیم بتونیم از کشور خودمون دفاع کنیم وگرنه مسئله خاصی برای کسی نیستیم. الان اگر رقابتی هم باشه بین آمریکا و چین و غیره است....جایگاه ما همینه... البته خیلی از کشورهای دیگه هم همین هستند. شاید حتی برخی کشورهای اروپایی نیز همین وضعیت را دارند اما مردمشان در رفاه و آسایش هستند. دنبال گنده گوزی و کل کل با کسی هم نیستند.مسئله اصلی همین است... اینکه قرار نیست به شکل کمال گرایانه فکر کنیم خوشبختی ما در این است که بتوانیم هم تراز ابرقدرتها بپریم. خیر باید واقع بین باشیم. ما کشوری با سابقه تاریخی و فرهنگی هستیم. پتانسیل گردشگری داریم. فرهنگ خاص خود را داریم. تولیدات خاصی داریم. و شاید بتواینم مانند یک کشور معمولی گلیم خود را از آب بکشیم و همین هم خودش امتیاز بزرگی است.هیجان ملی گرایی خود را نیز نهایتا در مسابقات ورزشی پیاده کنیم. هر انسانی در هر کشوری هم باشه هدفش همین آسایش و آرامش مردم و شهروندانش است... این شعارهایی که اینها علیه این و آن کشور می دن یا توطئه و ردگم کنی است و یا حماقت است...بیایید واقع بین باشیم.. حتی اگر قرار است پیشرفت کنیم اینجوری بهتر پیشرفت می کنیم.... مهم آرامش خودمون است... کون لق بقیه کشورها... هنر کنیم خودمان باشیم.. بخوانید, ...ادامه مطلب

در جواب نظر یکی از دوستان باید بگویم که فرهنگ ایرانی با قدمت چندین هزار ساله مسلما ارزشمند است. زمانی که خیلی از کشورها همدیگر را می کشتند ما کورش بزرگ یا سعدی را داشتیم که از انسان دوستی صحبت می کردند. فرهنگی غنی و پیچیده داریم.اما این نباید باعث شود که برخی مشکلات خود را نبینیم و در صدد رفع آنها برناییم. البته ایران کشور بزرگی است و خرده فرهنگهای خاص خود را دارد. از دید کلی من حداقل به سه فرهنگ می توانم اشاره کنم.۱) خانواده های محافظه کار و مذهبی و سنتی یا همین بچه حزب اللهی ها۲) پایتخت نشین ها بویژه شمال شهر نشینها که بیتشر متاثر از فرهنگ غرب و مدرن هستند.۳) اکثریت ملت مثل خود ما که شاید خانواده چادری بودند، یکی نماز می خواند،‌ چهارتا نمی خوانند. یکی روزه می گیرد، چهارتا نمی گیرند. این فرهنگ فرهنگی سهل گیر است که با روحیات کلی ایرانیها نیز تطابق دارد. حتی شاعران محبوب ما مثل سعدی و حافظ نیز انگار همین فرهنگ را داشتند. نه شعار می دادند و نه ضد دین بودند. اما ضد تظاهر و دروغگویی و ریا و یا نادانی بودند. برای بیان حرفشان نیز طنز خاصی داشتند. فرهنگ ایرانی پر است از این نقدها و طنزها و ضرب المثلها و اصطلاحات.بنده خودم خیلی دو گروه اول را درک نمی کنم. مخصوصا گروه اول که به نظر دچار نوعی جهل یا تعصب بی جا است. گروه دوم نیز شاید زیاد از حد به ظاهر می پردازد. به هر حال از نظر من ایرانیهایی که بیشتر با آنها حس همزاد پنداری دارم گروه سوم هستند. البته متاسفانه حکومت ما انعکاس دهنده این فرهنگ قاطبه مردم نیست و بیشتر به همان گروه متحجر گرایش دارد که مردم درکی از آنها و افکارشان ندارند. تمام تلاشها این است که حکومت را به سمت گروه سوم کشاند که سهل گیر و عدالت خواه است.با این حال همچنان ما, ...ادامه مطلب

بهتره هر کسی حرفهای احساسی و ناشی از عصبانیت و یا احساسات الکی رو کنار بگذاره و منطقی و منصف و آدم باشه.,رفتارهای احساسی معروف ایرانی ها ...ادامه مطلب